Gods among us-part IV

EN: Without being able to concentrate, he was just staring at his computer. His head was hurting, he felt as if he was running out of air. What the hell is going on with me? He asked himself. The way she was looking at me, she seemed so familiar, but I cannot recall seeing her before. That is for sure. And what she meant with she is positive we will see each other again…..I need some air.

He stood up and walked through the room.

"Another cigarette?" Anna asked him smiling.

"I need some air" Mark answered.

"You look pale, is everything ok?"

"Yes, I just need some fresh air that is all" he forced himself to smile.

"OK. I will join you" Anna said.

"No!" He yelled.

Few people turned their heads and looked at them curiously.

Anna looked at him surprised.

"I mean is not necessary, I would like to be alone." Told her lowering his voice.

"OK OK, I am just worrying" she said softly.

"You don’t have to" he said smiling at her and gave her a soft kiss in the lips.

Anna smiled back at him and continued her work.

He went towards the door. His best friend Niko, got in his way.

"OK, you might have fooled Anna but you cannot fool me too" Niko said.

Mark took a deep breath. What’s wrong with everybody, he thought.

"I am not trying to fool anybody. I just need to be alone. Why is it too hard for you to understand that?"

"Come on Mark. Is me, your best friend, remember? I know you, and I know that you would never raise your voice to Anna."

Mark looked at him confused.

"I did?" He asked and looked at Anna’s place.

"You did" Niko answered.

"Sorry Niko, I do not know what’s got into me, but I need to go out for a few minutes and no I do not want you or Anna or anyone to come with me."

Niko touched his shoulder.

"I understand. I guess what we are trying to tell you is that we are here if you need us."

"I know, and I thank you for that." He said smiling and went to the elevator.

GR: Κοιτούσε τον υπολογιστή, χωρίς να μπορεί να συγκεντρωθεί. Το κεφάλι του πονούσε και ένιωθε σαν να μην μπορεί να αναπνεύσει. Τί στο καλό μου συμβαίνει; αναρωτήθηκε. Ο τρόπος που με κοίταξε, μου ήταν τόσο γνωστός, αλλά δεν μπορώ να πω ότι την έχω ξαναδεί. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Και τί εννοούσε όταν είπε ότι είναι σίγουρη ότι θα τα ξαναπούμε....χρειάζομαι καθαρό αέρα.

Σηκώθηκε και διέσχισε το δωμάτιο.

"Κι άλλο τσιγάρο;" τον ρώτησε η Άννα χαμογελώντας.

"Χρειάζομαι αέρα" της απάντησε ο Μαρκ.

"Φαίνεσαι χλωμός είσαι καλά;"

"Ναι, απλά χρειάζομαι λίγο καθαρό αέρα, αυτό είναι όλο." της απάντησε και πίεσε τον εαυτό του να χαμογελάσει.

"Οκ, θα έρθω μαζί σου" είπε η Άννα.

"Οχι! " της φώναξε.

Καποια άτομα γύρισαν και τους κοίταξαν γεματοι περίεργεια.

Η Άννα τον κοίταξε έκπληκτη.

"Εννοώ πώς δεν χρειάζεται. Θα ήθελα να μείνω λίγο μόνος." Της είπε προσπαθώντας να κρατήσει την φωνή του χαμηλά. 

"Οκ οκ, απλά ανησυχώ" του είπε με γλυκιά φωνή.

"Δεν χρειάζεται" της είπε χαμογελώντας και της έδωσε ένα απαλο φιλί στα χείλη.

Του χαμογέλασε και εκείνη και συνέχισε την δουλειά της.

Πήγε προς την πόρτα.  Ο κολλητός του, ο Νίκο, μπήκε στη μέση. 

"Μπορεί να ξεγέλασες την Άννα αλλά εμένα δεν μπορείς να με ξεγελάσεις" του είπε.

Ο Μαρκ αναστέναξε. Μα τί έχουν πάθει όλοι; σκεφτηκε.

"Δεν προσπαθώ να ξεγελάσω κανέναν. Απλά θέλω να μείνω λίγο μόνος.  Γιατί είναι δύσκολο να το καταλάβετε;"

"Έλα τώρα Μαρκ. Ο κολλητός σου είμαι, σε ξέρω και ξέρω ότι δεν θα ανέβαζες ποτέ τον τόνο της φωνής σου στην Άννα."

Ο Μαρκ τον κοίταξε μπερδεμένος.

"Της φώναξα;" τον ρώτησε κοιτώντας την Άννα.

"Ναι, της φώναξες" του απάντησε.

"Συγνώμη Νικο. Δεν ξέρω τι με έπιασε  αλλά πρέπει να πάω έξω για λίγο και δεν θέλω ούτε εσύ ούτε η Άννα, ή κάποιος άλλος να έρθει μαζί μου".

Ο Νίκο τον έπιασε από τον ώμο.

"Καταλαβαινω. Υποθέτω πως αυτό που προσπαθούμε να σου πούμε ότι είμαστε εδώ αν μας χρειαστείς".

"Το γνωρίζω και σας ευχαριστώ" είπε χαμογελώντας και πήγε στο ασανσέρ.